De blog van Kousenbenen

Ik had een onrustige nacht.
Met een droom…….
Een droom die niet alleen een droom is, maar ook een wens……

Deze keer wil ik mijn droom met jullie delen….

“Hoe doe je het?”, vroeg ik hem terwijl hij naast me stond, uitkijkend op het strand naar de zon die net op het punt stond onder te gaan.
Het was een zomeravond met een fris tintje. Maar heerlijk weer voor een strandwandeling. Ik droeg een jurkje, met om mij warm te houden nylon jarretelkousen, en een vestje over mijn jurkje heen.
Aan mijn voeten mijn witte sneakers.

Hij keek mij nieuwsgierig aan: “Hoe doe ik wat?”

“Je geeft me het gevoel dat ik perfect ben zoals ik ben, zelfs als ik het zelf niet voel. Ik ben vaak een warboel van emoties en je kan al die zaken zo goed aanvoelen, zelden verlies je je gevoel van kalmte, zelfs als ik rondren als een kip zonder kop”. Fantastisch die overgang!!!

“Ik ben ook niet perfect lieffie”, zei hij, terwijl hij mij wat dichterbij trok, “ik heb ook mijn eigen gebreken, zoals je weet.
Ik heb geleerd dat liefde niet perfect is en dat het ook nooit zal zijn. Liefde ontstaat niet alleen in de eerste blikken, de dates en alle grote dingen die mensen denken waar liefde over gaat.
Liefde wordt gecreëerd in de ontspannende middagen samen, de avondmaaltijden die samen worden gekookt, in de kleine knuffels die je elkaar elke dag dankbaar geeft.
Maar ook in vergevingsgezindheid. Mensen zijn tegenwoordig zo druk bezig met het najagen van perfectie dat ze vergeten dat het niet bestaat.
We zijn allemaal diep vanbinnen een warboel van emoties. Niemand weet waar we heen gaan. Dus, waarom zorgen maken?
Ik probeer liefde niet te bezitten maar te koesteren omdat het je uiteindelijk hoop geeft. Dat is waarom ik in liefde geloof”, zei hij tegen mij en kuste me zacht op de wang.

“En dat is hoe je van een puinhoop houdt zoals ik?”, vroeg ik met tranen in mijn ogen.

“Zo houden we allebei van elkaar, schat”, terwijl hij mij tegen me aanhield en samen de zon zagen ondergaan.
Het moment dat de duisternis ons omhulde.

Mijn droom ging duidelijk over de wens van acceptatie. Acceptatie van mezelf en acceptatie van de buitenwereld naar mij toe.
Nog te vaak denkt men dat ik een ‘dom’ blondje ben die je maar in de maling kan nemen. Met mijn gevoelens kan spelen. Er misbruik van maken dat mijn emoties mij af en toe de baas zijn en daar op in spelen.
Het kan lang duren en het kan kort duren…maar het komt altijd uit.
Helaas voor die personen, ik ben wel blond, maar niet dom. Mijn onderbuikgevoel verteld me hoe te handelen.

Deze blog is best heel persoonlijk, zoals ik wel meer verhalen heb geschreven die persoonlijk zijn.
Voel je je aangesproken, herken je dit, of heb je andere vragen?
Stel ze gerust.

Tot de volgende blog.

Patricia
www.kousenbenen.nl