De blog van Kousenbenen

Jaaaren geleden op een regenachtige ijskoude morgen in mei kwam zoonlief bij me met een oorverdovend lawaai.
Hij straalde van oor tot oor en had een lied geleerd op school dat hij uitbundig voor mij zong. Meteen na het afronden van het lied overhandigde hij me een zelf ingepakt cadeau dat van ellende al uit elkaar viel zodra het papier eraf was. 
Heel het bed vol met goudverf beschilderde macaroni elleboogjes die eigenlijk op het zelfgemaakte fotolijstje hadden moeten zitten. Maar zoals iedereen weet……prittstift plakt niet altijd heel erg goed. 
‘Dank je wel, wat prachtig!’ zei ik blij.
Wat heb je dat mooi gemaakt. Hij keek me aan met die mooie blauwe ogen en zei….ja he…..gemaakt samen met de juf. 
Meteen gaf ik hem een knuffel.
Het was niet het allermooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb, maar juist omdat hij het gemaakt had, was dat het dan ook weer wel. 
Als je eenmaal moeder bent, smelt je van dit soort momenten en zijn dat de cadeaus waar je de meeste waarde aan hecht.
Als manlief met een homp klei aan zou komen zetten dat een fruitschaal zou moeten voorstellen, kan hij het meteen stoppen waar het daglicht niet kan komen, maar van je kind accepteer je die homp klei en vind je het t meest prachtige dat je ooit gekregen hebt.
Al jaren mag ik mezelf geen moeder meer noemen.
Die situatie ga ik verder niet op in.

Maar toch kwam manlief gisteren met een cadeautje bij het ontbijt aan de keukentafel voor moederdag.
Ik had nog zo gezegd dat ik niks wilde……..was ook echt wel een beetje boos ervan. 
Maar ja, het idee was dan ook weer heel erg lief. ‘Je bent toch ook poezenmama’ zei hij. 
Daar is geen letter van gelogen. Die 2 verwaande katers met divagedrag horen ook als kinderen bij ons gezin.
Net als kinderen wil je ze wel eens achter het behang plakken. Maar als ze iets mankeren, of ze lopen ’s morgens met hun liefdevolle kopjes gevende lijfjes samen mee naar beneden omdat ik ze brokjes ga geven stroom je weer over van liefde en wil je ze nooit meer missen.

We boften met het zonnige weer op deze moederdag2022.
De zon scheen volop.
Na de dingen gedaan te hebben die ik perse wilde doen ben ik met mijn beentjes in de zon gaan zitten.
Zonder kousen dit keer.
Mijn benen kregen voor het eerst dit jaar zonnestralen op hun huidje. Best raar zo zonder nylon. Maar ook wel heel fijn om een klein beetje een tintje te kweken. 
Zo kwam het dat de voor mij best verdrietige en beladen dag nog redelijk ontspannen voorbij ging.

Mijn cadeautje staat te pronken totdat hij ingericht gaat worden en mee mag op mijn rug. 
Een geweldige handige rugtas van Nike waar al mijn dameszooi in mee kan als we een dag op stap gaan of bijvoorbeeld mee op vakantie. 
Net als ieder jaar roep ik nu alvast dat ik niks wil met mijn verjaardag en ook niet voor de aankomende andere feestdagen.
Mijn leven is al geslaagd als mijn dierbaren om mij heen zijn die dagen.
Met die kleine details die de rest van het jaar veel meer waardevol zijn. 
Dus lieve lezers van deze blog. Schrijf af en toe dat briefje aan degene die je lief hebt. Pluk de wilde bloemen langs de weg.

Het is al geweldig omdat jij aan die persoon denkt en je hem of haar de wereld gunt. 

Geniet van elkaar……
Tot de volgende blog.

Patricia
www.kousenbenen.nl